Τεταρτοετής φοιτητής στο Φυσικό Ιωαννίνων ο Χρήστος Πολύδωρας, προτού ακόµη αρχίσει τις σπουδές του προβληµατιζόταν για τη διατροφή του. «Η µετακόµισή µου λόγω σπουδών από τον Πύργο Ηλείας στα Γιάννινα ήταν ένα νέο πεδίο δοκιµασίας για µένα αφού ήµουν υποχρεωµένος να αφήσω πίσω µου ένα µέρος της καθηµερινότητας µου που µέχρι εκείνη τη στιγµή δεν είχα αντιληφθεί τη σοβαρότητά του: το φαγητό». Ο Χρήστος, όπως και οι περισσότεροι έφηβοι, δεν είχε αποκτήσει ποτέ άµεση σχέση µε την κουζίνα και το µαγείρεµα ήταν µια καθαρά γυναικεία υπόθεση. «Τελικά δεν αποχωρίστηκα το σπιτικό φαγητό χάρη στα δέµατα που φτάνουν από το πατρικό µου σπίτι µε το ΚΤΕΛ στα Γιάννινα. Ετσι έλυσα το θέµα της διατροφής, αφού όταν είσαι φοιτητής πρέπει να σκέφτεσαι και το παραµικρό ποσό που ξοδεύεις». Η κουζίνα του Χρήστου Πολύδωρα στο φοιτητικό του σπίτι ανάβει µόνο για να ετοιµάσει ό,τι θα συνοδεύσει το έτοιµο από τη µητέρα του φαγητό. «Η αλήθεια είναι ότι κάποιες φορές, ιδιαίτερα προς το τέλος του µήνα οπότε και αρχίζουν να αδειάζουν τα τάπερ, δεν αποφεύγω το τηλέφωνο στην πιτσαρία της γειτονιάς µου».
Οικονοµικοί είναι κυρίως οι λόγοι για τους οποίους οι φοιτητές δεν αποχωρίζονται το φαγητό της µαµάς τους ακόµη και όταν µετακοµίζουν εκατοντάδες χιλιόµετρα µακριά από το πατρικό τους σπίτι.
Η Δήµητρα Παπαναστασίου, τριτοετής φοιτήτρια στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστηµίου Θεσσαλονίκης, κατάγεται από το Σουφλί Εβρου και πολύ συχνά παίρνει δέµατα από τη µητέρα, τη γιαγιά και τον θείο της. Τα δέµατα περιέχουν φαγητά, γλυκά, σνακς και άλλα είδη πρώτης ανάγκης. Χάρη δε στην Εγνατία Οδό φθάνουν µέσα σε λίγες ώρες στη Θεσσαλονίκη, στον σταθµό λεωφορείων του ΚΤΕΛ απ’ όπου τα παραλαµβάνει.
«Μοιράζω δέµατα στις φοιτητουπόλεις»
Στα ΚΤΕΛ του Αγρινίου η εικόνα των στοιβαγµένων χαρτόκουτων – τα περισσότερα περιείχαν φαγητό – σε µπαγκαζιέρες λεωφορείων που η θερµοκρασία, ειδικά τους ζεστούς µήνες του χρόνου, ξεπερνούσε τους 40°C ήταν συχνή για τον κ. Γιώργο Ζωγόπουλο. «Εβλεπα να φτάνουν τα δέµατα από άλλες πόλεις, να τα παραλαµβάνουν τα παιδιά τα οποία τα περισσότερα έκαναν παράπονα γιατί οι συνθήκες µεταφοράς πολλές φορές ήταν τέτοιες ώστε τα τρόφιµα δεν έφταναν στα χέρια τους σε άριστη κατάσταση». Αυτός ήταν και ο λόγος, υποστηρίζει ο κ. Ζωγόπουλος, για τον οποίο δηµιούργησε την εταιρεία Student’s Τransport Services. Τo µόνο που χρειάστηκε ένα φορτηγάκι - ψυγείο και όρεξη για οδήγηση. «Από το Σάββατο το πρωί στις πέντε που παίρνω τα δέµατα µέχρι την Κυριακή που επιστρέφω στο Αγρίνιο βρίσκοµαι στο τιµόνι περισσότερες από 30 ώρες, µε ένα µικρό διάλειµµα για να κοιµηθώ». Ο κ. Ζωγόπουλος µοιράζει κάθε Σαββατοκύριακο περίπου 100 δέµατα σε όλη την ηπειρωτική Ελλάδα. «Παίρνω δέµατα από όλες τις πόλεις που βρίσκονται στον άξονα Αθηνών - Αγρινίου και τα µεταφέρω στις φοιτητουπόλεις. Είναι πολύ κουραστικό, όµως είναι και πολύ ευχάριστο. Οι γονείς δεν µε βλέπουν ως courier αλλά σαν δικό τους άνθρωπο».
«Οι γονείς πολλές φορές γίνονται υπερβολικοί. Θυµάµαι χαρακτηριστικά µια περίπτωση πατέρα που ήθελε να µεταφέρω στην κόρη του που σπούδαζε στη Θεσσαλονίκη νερό εµφιαλωµένο. Επέµενε ότι δεν ήθελε η κόρη του να πάει στο σούπερ µάρκετ να το µεταφέρει και να κουραστεί!», λέει ο κ. Ζωγόπουλος.
Δείχνει τους δεσµούς της οικογένειας
«Το ντελίβερι της µαµάς είναι µια συνήθεια πολλών ετών και έχει να κάνει κυρίως µε τις σχέσεις της ελληνικής οικογένειας και τα παιδιά» λέει ο κ. Γρηγόρης Γκίγκας, πρόεδρος των ΚΤΕΛ Ιωαννίνων. «Αυτό που διαφοροποιεί τον αριθµό των δεµάτων που φτάνουν στην πόλη των Ιωαννίνων και έχουν ως αποδέκτες φοιτητές, είναι ο αριθµός των εισακτέων κάθε χρόνο. Αν, για παράδειγµα, αυξάνονται οι φοιτητές τότε αυξάνεται και η κίνηση στα σηµεία παραλαβών - παραδόσεων δεµάτων».Την ίδια εικόνα έχει και ο κ. Ανδρέας Μανωλόπουλος, πρόεδρος των ΚΤΕΛ Πατρών. «Μπορεί να φαίνεται ως κίνηση που έχει ένα οικονοµικό κίνητρο – να µειώσει τα έξοδα των παιδιών που σπουδάζουν – εν τούτοις δείχνει και τους δεσµούς της ελληνικής οικογένειας ».tanea.gr
