Τον δρόμο για τη διεκδίκηση αναδρομικών και μάλιστα σε βάθος πενταετίας δείχνουν δύο δικαστικές αποφάσεις σε χιλιάδες κακοπληρωμένους και ανασφάλιστους εργαζομένους των stage, οι οποίοι, υπό το πρόσχημα της απόκτησης εργασιακής εμπειρίας, κάλυπταν διαρκείς και πάγιες ανάγκες.
Για πρώτη φορά δικαστήριο επιδικάζει αναδρομικά που φτάνουν και τα 18.628 ευρώ, για διαφορές αποδοχών και επιδομάτων σε απασχολούμενους των stage Για πρώτη φορά δικαστήριο επιδικάζει αναδρομικά, που κυμαίνονται από 6.664 μέχρι 18.628 ευρώ, για διαφορές αποδοχών και επιδομάτων σε απασχολούμενους των stage, κρίνοντας ότι όχι μόνον δεν μαθήτευαν ώστε να δικαιολογείται η ανασφάλιστη εργασία τους με μισθούς κατά πολύ χαμηλότερους των ελάχιστων νόμιμων ορίων αλλά στην πραγματικότητα εργάζονταν υπό καθεστώς εξαρτημένης εργασίας.
Σε καιρούς γενικευμένης εργασιακής ανασφάλειας, οι αποφάσεις του Ειρηνοδικείου της Αρτας αποκτούν ιδιαίτερη σημασία, αφού δέχονται ότι οι εργαζόμενοι υποτάχθηκαν στις ανάγκες βιοπορισμού, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι απεμπολούν και το δικαίωμά τους να διεκδικήσουν τα χρήματα που τους οφείλονται.
Ανάγκη βιοπορισμού
«Ναι μεν», αναφέρεται χαρακτηριστικά, «υπέγραφαν τις διαδοχικές συμβάσεις γνωρίζοντας ότι χαρακτηρίζονται ως "απόκτηση εργασιακής εμπειρίας" ορισμένης διάρκειας, πλην όμως το έκαναν ωθούμενοι από την άμεση ανάγκη τους για εργασία και βιοπορισμό, χωρίς αυτό να σημαίνει παραίτηση από το δικαίωμα για μελλοντική αναγνώριση του αληθούς χαρακτήρα των συμβάσεών τους και την αξίωση καταβολής των νόμιμων αποδοχών τους».
Το δικαστήριο κάνει και δεύτερο τολμηρό βήμα αναγνωρίζοντας ότι πρέπει να τους καταβληθούν αναδρομικά σε βάθος πενταετίας και όχι διετίας, όπως ακριβώς ισχύει για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους και τους εργάτες, διαφορετικά παραβιάζονται το Σύνταγμα και η ΕΣΔΑ. Ανατρέπει, έτσι, και το επιχείρημα της διοίκησης ότι η θέσπιση της βραχυπρόθεσμης παραγραφής δικαιολογείται από την ανάγκη προστασίας της περιουσίας του Δημοσίου.
«Μόνο το δημοσιονομικό συμφέρον του Δημοσίου δεν μπορεί να αφομοιωθεί συλλήβδην σε ένα γενικότερο δημόσιο συμφέρον το οποίο θα δικαιολογούσε σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση την παραβίαση των δικαιωμάτων του πολίτη», τονίζεται.
Η υπόθεση αφορά 10 εργαζομένους στον Δήμο της Αρτας οι οποίοι με απόφαση του ΟΑΕΔ εντάχθηκαν σε 18μηνο πρόγραμμα για την απόκτηση εργασιακής εμπειρίας σε ΟΤΑ Α και Β βαθμού, το οποίο στη συνέχεια παρατάθηκε για άλλους 18 μήνες. Ωστόσο πραγματικός εργοδότης τους ήταν ο δήμος ο οποίος αποκλειστικά όριζε και ήλεγχε, όπως δέχονται οι αποφάσεις, τα καθήκοντά τους και μάλιστα για την κάλυψη συνήθων, τρεχουσών και απολύτως προβλέψιμων διοικητικών αναγκών. Σύμφωνα με τη δικαστική ετυμηγορία:
* Η αξίωση των εργαζομένων να τους καταβληθεί η διαφορά των αποδοχών και των επιδομάτων γιορτών και αδείας που τους οφείλονται εκ του νόμου, δεν ασκείται κατά υπέρβαση των ορίων που επιβάλλουν η καλή πίστη, τα χρηστά ήθη. Και αυτό διότι:
* Ο δήμος όφειλε να τους αμείβει με τα αντίστοιχα ποσά που άμειβε και το μόνιμο προσωπικό της ίδιας μισθολογικής κατηγορίας και προϋπηρεσίας και ίδιας οικογενειακής κατάστασης, καταβάλλοντας και τα δώρα εορτών και επίδομα αδείας.
«Με τις αποφάσεις αυτές» σύμφωνα με τον δικηγόρο που χειρίστηκε την υπόθεση Χρ. Νικολουτσόπουλο, «ανοίγει ο δρόμος ώστε όλοι οι συμβασιούχοι να διεκδικήσουν διαφορές αποδοχών σε βάθος πενταετίας. Με αυτό τον τρόπο θα υποχρεωθούν το Δημόσιο και οι φορείς στους οποίους εργάζονταν να τους αντιμετωπίσουν μισθολογικά όπως τους τακτικούς υπαλλήλους». *
http://www.enet.gr
