Απρόθυμοι εμφανίζονται οι Ιρλανδοί ηγέτες, στην ανευ όρων ένταξη σε μηχανισμό στήριξης από την Ευρώπη και το Δ.Ν.Τ. Αν και μετά τους χθεσινούς λεονταρισμούς τους, φαίνονται ότι αυτοί ήταν για να πετύχουν τη διαφοροποίηση προς το Ιρλανδικότερο των όρων, κάτι που δεν πράξαμε εμείς.
Διευκρινίζω:
Η Ιρλανδική κρίση προήλθε από την τραπεζική έκθεση σε τοξικά ομόλογα σε συνδυασμό με την φούσκα των ακινήτων. Και τα δύο αναφερόμενα, ήταν αποτέλεσμα της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων, λόγω της 15ετούς ανάπτυξης. Υπενθυμίζω, ότι η ανάπτυξη αυτή ξεκίνησε με την αποφασιστική μείωση της φορολογίας το 1995, εποχή που στην χώρα μας συζητούσαμε, ότι το μοντέλλο αυτό θα μειώχει το επίπεδο παροχών στον πολίτη, μη αναλογιζόμενοι του ωφέλους της κίνησης αυτής. (ΣΣ. Δηλαδή στην Ελλάδα απολαμβάνουμε επίπεδο υπηρεσιών, αντίστοιχων του κόστους του;)
Οι Ιρλανδοί παραδοσιακά είναι ριψοκίνδυνοι. Ποντάρουν λοιπόν, όχι αποδεχόμενοι την Ευρωπαϊκή πίεση, αλλά αντιστρέφοντάς την προς την Ευρώπη. Θυμίζω ότι η Ευρώπη γιαυτούς είναι η ανατολή. Η δύση είναι οι ΗΠΑ.
Γιατί όμως αντιστέκονται τόσο σθεναρά – σε επίπεδο κυβέρνησης;
Γιατί το Ιρλανδικό μνημόνιο, έρχεται σε ευθεία αντίσταση με τα πλεονεκτήματα της οικονομίας τους. Η τελευταία δομήθηκε ακριβώς, στην μικρή φορολόγηση και στην έλλειψη γραφειοκρατίας. Χάρη στα τελευταία, έχτισε το Δουβλίνο σαν επενδυτικό κέντρο.
Τι θα γίνει δεν γνωρίζω. Σαν Έλληνας όμως, θα ήθελα να δώ τους όρους του Ιρλανδικού πακέτου. Θα είναι προς δυσμάς ή προς ανατολάς; 